Гулбахор ишдан барвакт кайтди. Бирга ишлайдиган сирдош дугонаси Мукаррам бугун негадир ишга келмабди. Агар у бўлганида эди, балки кечаги бўлиб ўтган вокеани унга айтиб, бир оз ёзилармиди? У дардини айтадиган бошка инсон тополмади. Кимга хам айтсин?
Ён хонадаги хамширалар билан бирга тушлик килишади, улар хам айрим оилавий муаммоларини, яширин сирларини айтишиб, гохида кулишади, гохида кўз ёши хам тўкиб олишади. Ва бир оз таскин топишади. Бирок Гулбахор не-не огир кунларни бошдан кечирган, икки фарзандини ёлгиз ўзи тарбиялаётган бўлса-да, бу даврада сирини фош килгиси келмайди.
Гулбахор чакконлиги, вазифасига сидкидилдан ёндашиши туфайли кўплаб кўрик-танловларда катнашиб, анча танилиб колган. Турмуш ўртоги билан ажрашгач, ота-онасининг уйида яшашни хохламади. Беш келин катта ховлида ахил-инок яшашади. Икки боласи билан бу инокликни бузиб кўйишдан кўркди. колаверса, эри ичиб келиб. тўполон килмаслигига ким кафолат беради. Ижарага уй топиб ўша ерда яшай бошлади. Одамларнинг хожатини чикариб пул топди. Бўлимдаги ишидан ташкари бошка бўлимнинг хам ишларига ёрдам берди. Уйида ётиб колган беморларни хам муолажа киларди у. Яхшиям ишхонаси бор экан, кафолат хати билан уй куриш учун ер участкаси олишга кўмаклашишди. Уни битиришга хам бахоли кудрат ёрдам беришди. Ака-укалари-ку, то уй битмагунча тинчишмади. Мана, икки боласи билан янги уйида яшаётганига хам анча бўлди.
кизи Гулзода икки, ўгли Дилмурод бир ёшда эди ўшанда. хозир ўгли лицейда ўкияпти, Гулзода мактабни тамомлаб, онаси каби хамшира бўлиш максадида тиббиёт коллежига кирди. Юкори балл билан ўкишга кириб олганига хурсанд эди. Лекин…
хаммаси кайногаси Бобомуроднинг ташрифидан бошланди. У Россияга ишлагани кетаётган экан. Сафар олдидан жиянларидан хабар олмокчи бўлибди. Болалар амакисини кўриб хурсанд бўлиб кетишди. Бобомурод хам ота мехрига зор болаларни кўриб кўнгли юмшади шекилли, олиб келган кийимларини ўзи кийдириб кўйди. Уларнинг ўкишлари кандай кетаётганини суриштирди. Сўнг кетиши олдидан :
— Гулзода кизим, — деди унинг бўйи-басти, хусни-ю одобидан мехри товланиб. — Мана, талабалик бахтига хам эришдинг. Дадангни кўявер энди, жазосини тортиб юрибди. Сен онангнинг гапидан чикма. Худо хохласа манзилимга етиб олсам, бу ёкка келаётганлардан “сотка” бериб юбораман. Кейин тез-тез гаплашиб турамиз, нима муаммо бўлса айтаверасан. Мен сизларни хеч качон ташлаб кўймайман.
Бобомуроднинг гапи Гулзоданинг юрагидаги чўгни алангалатиб юборди. кувонганидан амакисиннг бўйнидан кучоклаб, рахмат амаки, деди йигламсираб, ўзи анчадан бери шундан сикилиб юргандим. Дугоналаримнинг хаммасида кўл телефони бор. Ойимга айтай десам, бир ўзлари кийналаётганларини кўриб турибман. Сиз дилимдагини топдингизда ўзиям.
кизининг гапларини эшитиб Гулбахор ичидан зил кетди. Шунча йилдан бери бирор марта келиб, “Ахволинг кандай, дея олмаган одам дабдурустдан кириб келиб, жиянига телефон юбораман деб ўтирибди. Эртага ваъдасини унутиб юборса, нима бўлади? Гулзоданинг шундогам ярим кўнгли янада чўкиб колмайдими? ха майли, бир гап бўлар”, тинчлантирди ўзини она.
Бобомурод куюк хайрлашиб чикиб кетди. Ва орадан бир неча ой ўтса хамки, на ўзидан, на телефондан дарак бўлмади. Бу орада Гулзода онасига билдирмай, амаким телефонни балки дадамга жўнатгандир, деган фикрда бир неча марта дадасининг уйига бориб келди. Бувиси Башорат хола, дадасининг рафикаси кумри аввалига унга яхши муносабатда бўлишди, учинчи боришида эса шубхалана бошлашди. Охирги борганида кумри ёвкараш билан кутиб олди. Гулзода хафа бўлса-да, ўзини сезмаганга олиб бувисининг хонасига кириб кетди. Бир оз ўтиб, у ерга дадаси кумри билан кириб келди.
— Ойи, мана бунингиз жонимга тегиб кетди, — деди дадаси. — Нима, ўз кизим уйимга кела олмайдими? Менга турмушга чикаётганида болаларим борлигини билган эди-ку. Улардан хабар олгани жўнатмагани камлик килганидек, энди болаларимни уйимга хам келтирмайдими?
Аёл эса ханг-манг бўлиб караб турган Гулзодани кўрсатиб шангиллай кетди:
— Ойи, сиз мени тўгри тушунинг. Ота-онамни кўрмаганимга икки ойдан ошди. качон борай десам пул бўлмайди. Мендан яшириб кизига пул бераётганини кўнглим сезиб турибди. Бекорга тез-тез келмаяпти бу неварангиз.
кайнона хар иккисини хам тинчланишга чакирди ва Гулзодага караб, «кизим, илгари жуда кам келардинг, тез-тез келаётганингдан мен хам шубхаланяпман», — деди. Бувисининг гапидан кейин Гулзода ташрифлари сабабини очик айтишга мажбур бўлди.
— Э, болама, хали Бобомуродга ишониб ўтирибсанми? — деди кинояли охангда буви. — Унинг болаларини пенсия пулим билан ўзим бокиб ўтирибман-ку кетганидан бери. Сенга телефон каёкда. Энди кечикмай уйингга боракол. Телефонни онанг олиб берар бирор кун.
Гулзода шу оз фурсат ичида бу уйда яшовчиларнинг муомаласидан, оиладаги мухитдан сикилиб кетди. Беихтиёр кўзлари ёшга тўлди, лекин йиглаётганини билдирмасликка харакат килди. Сумкасини олди-ю, шунча ишни бир ўзи уддалаган ойим телефонниям, албатта, олиб беради, деди кандайдир ўзгача ишонч билан.
У кўчага чикиб тоза хаводан тўйиб нафас олди ва уйи томон одимлаб кетди. Дарвозани очиб ховлига кирар экан, укаси Дилмурод суюнчилаб:
— Опажон, ойим сизга телефон олиб келди, — деди ховликиб. Ичкарида эса ойиси кўлида жажжигина кизил телефон билан синик кулимсираганича уни кутиб турарди.
Гулзода онасининг багрига отилди. Лаблари эса “Ойижонимдан ўргилай, яхшиям сиз бор экансиз, бахтимизга доим сог бўлинг, мехрибоним!”, дея пичирларди…
Гулчехра ЗОИТБОЕВА
Андижон вилояти