«ХОТИНИНГИЗ МЕНГА ЁҚАДИ...»

Эрталаб яхши ниятлар билан ишга отланасиз. Юртга тинчлик, барака сўраб, кўп қатори бола-чақангиз, аҳли аёлингизга умр, саломатлик, бутун ризқ-насиба тилаб, кўчага чиқасиз. Кунлар илиб қолган, баҳор нашидаси уфуриб турибди. Аксарият ҳолда рўпарангиздан баданларининг алоҳида жойлари алоҳида-алоҳида кўриниб турган, махсус тор-танқис тиктирилган кўйлакдан айрим жойлари ирғиб чиқиб кетай деб турган аёл жинсига мансуб кимса чиқади. Унга кўзингиз тушган заҳоти, шайтон атрофингизда гирдикапалак бўлиб, кўзингизни ундан узмасликка, “баҳра” олишга ундай бошлайди: “Қара, тўйиб-тўйиб қараб ол, ошна. Қўрқмай тикилавер. Бу хотинга ҳам сенинг шунақа тикилишинг ёқади. Ҳамма жойига суқланиб қара. Бу хотин бундан лаззатланади. Ахир бу кепатада кўчага чиққан хотин сен ва сенга ўхшаганларнинг оғзини очириб, маҳлиё қилиб қўйиш ниятида ойна олдида ўзига соатлаб оро берган, қанча сарф-харажат қилган. Эркакларнинг суқланиб тикилишлари унга лаззат-у ором беради...”.
Сиз “астағфируллоҳ” деб, кўзингизни олиб қочасиз. Аёл ўткир ислар таратиб, ёнингиздан таманно билан ўтиб кетади. Шайтон унинг орқасидан ҳам бир қараб қўйишга ундайди. Қарасангиз, аёлнинг юпқа ва тор кийимлари яна “реклама”га киришган... Ўзингиздан уяласиз. Ўзингизни койийсиз: “Ўзим ҳам ёмонман-да. Бегона аёлга уялмай тикилдим. Балки эри бордир, бировнинг хасмига ёмон кўз билан қараб, гуноҳкор бўлдим”. Бироз ўтгач, ўзингизни оқлайдиган далиллар ахтарасиз: “Хўп эри бўлса бордир. Аммо эр жонивор қанақа эр эканки, хотинининг ярим-яланғоч кўчага чиқишига ғурури йўл берган бўлса!”
Йўлда давом этаркансиз, рўпарангиздан боягидан ҳам бешбаттар “кийинган” аёллар чиқаверади. Кўзингизни у ёққа олиб қочасиз, бу ёққа олиб қочасиз... Бора-бора ҳеч уялмай, ўзингизни айбламай, “балки эри бордир” деб ўйлаб ҳам ўтирмай, қадди-қоматлар “ишва”сига эътибор берадиган бўласиз... Ўша куни ишингиз юришмай, кўнглингиз хижил бўлиб уйга қайтдингиз, дейлик. Ичингизда ўзингизниям, беҳаё кийинган “гулбадан”ларниям, уларнинг “ўта замонавий”, орсиз эрлари-ю ака-укалариниям бўралатиб сўкасиз. 
Тасаввур қилайлик, мабодо ўшанақа “кийинган” аёл эри билан кетаётган бўлса-ю, қони қайноқ, чапанироқ бирор йигит ўша эрга:
-Сизга ҳавасим келди, ошна, бахтли экансиз. Шундай қадди-қоматли хотинингиз бор экан. Рости гап, хотинингизга беш кетдим! – деб қўйса, нима воқеа юз беради, деб ўйлайсиз? Албатта, муштлашиш, жанжал бўлади. Лекин аксинча бўлиши ҳам мумкин. Агар ўша эр “ўта маданиятли” бўлса, хотинига берилган баҳо унга ёқиб кетиши ва:
-Раҳмат нозик эътиборингиз учун! Танишиб қўяйлик... Вақтингиз бўлса, албатта бизникига меҳмонга боринг. Мана манзилимиз, - дейиши, уй манзили ва телефон рақамини ёзиб бериши ҳам мумкин. Чапанининг такаллуфи бениҳоя ёқиб кетган аёл эса ширин табассум билан унга нозик қўлларини ўптириш учун узатиши, чапанининг иккиланаётганини кўрган эр эса “юқори даражадаги маданият эгаси” эканини яна бир бор исботлаб:
-Ўпинг, ўпаверинг, рухсат бераман. Бу сизнинг хотинимга берган аъло даражадаги баҳойингиз учун мукофот, - дейиши ҳам мумкин. Яна ким билади дейсиз...
Йўқ, биз аёлларимизни ўрта асрлардагидек кийинсинлар, деяётганимиз йўқ. Маданиятга қаршилигимиз ҳам йўқ. Лекин бизнинг ота-боболаримиз ўз аҳли аёлларининг ор-номусини, қадрини муқаддас санаганлар, уларга ўз ғурурларининг даражаси сифатида қараганлар. Ўз аёлини ўзга эркакларнинг хирсли нигоҳларидан эҳтиётлаш эскилик сарқити, диндорлик ёки маданиятсизлик эмас бугун ҳам. 
Аёлларимиз кўчаларда қувноқ ва бахтиёр ҳолда, ўзларига яраша ширин ташвишлари билан эркин юраверсинлар. Фақат бир ўтинч: номаҳрам нигоҳларнинг хирсли қарашларига сабаб бўладиган даражада кийинмасалар. Ҳаёли, иболи, сипо кийинган аёллар азал-азалдан эркакларнинг ҳурматини, эҳтиромини қозониб келганлар, уларга она, опа, сингил, жигаргўша қиз ва муносиб дўст сифатида қараб, қадр кўргизилган.

                                   Абдужаббор УМАРОВ.