Мансабинг борида хоки пойингни,
Кўзларига суртар баъзи "жўралар”.
Шамга ўзин урган парвоналардек,
Атрофинг айланиб, минг бир ўралар.
Бирор иши тушса то битиргунча,
қўйиб берсанг, ҳатто, итинг сизлайди.
Амалдан тушгач, гар дуч келиб қолсанг,
Сенга кўринмаслик йўлин излайди.
Ахир бу дунёда нафақат мансаб,
Инсоннинг ўзи ҳам абад қолмагай.
Ҳаётнинг шу оддий ҳақиқатини,
Наҳотки, бу нокас ёдга олмагай.
Мансаб, амал билан инсон қадрини,
Ўлчашлик мунофиқ зотларгадир хос.
Гарчанд тупроқ ичра ётгани билан,
қадрини йўқотмас ҳеч қачон олмос.
Ким айтинг, баҳога молу мансабин,
қачон олиб кетмиш, қайси замонда?
Шу боис, азизим, гина на ҳожат,
Ҳар ким ўз кунига бўлсин омонда.
Абдураҳмон қОДИР,
Булунғур тумани
Бош саҳифа